با میت همین میماند و بس!
بنابر آموزه های دینی، عمل پیوندی ناگسستنی با انسان دارد و همان عامل سعادت و یا به عکس شقاوت او است از این رو بر عمل به ویژه از نوع صالح آن تاکید فرارون شده است.
امیرمومنان علی (ع) می فرمایند: «شرافت و بزرگى نزد خداوند سبحان به نیکویى کردارهاست، نه به نیکویى گفتارها.»
همان حضرت (ع) می فرمایند: «علم، راهنماییت مى کند و عمل تو را به هدف مى رساند.»
و نیز فرموده اند: «مردى خدمت پیامبر خدا صلى الله علیه و آله آمد و عرض کرد: چه چیز حجت نادانى را از من دور مى کند؟ فرمودند: «دانش.» عرض کرد: چه چیز حجت دانش را از من دور مى سازد؟ فرمودند: «عمل.»
اما صادق (ع) نیز درباره اهمیت عمل و تاثیر آن بر سعادت و شقاوت آدمی می فرمایند: «خداوند در دنیا مردم را به نام پدرانشان خواند تا یکدیگر را بشناسند و در آخرت به کردارهایشان، تا سزا داده شوند. پس فرمود: «اى کسانى که ایمان آورده اید» «اى کسانى که کافر شده اید».
رسول خدا (ص) می فرمایند: «سه چیز مرده را [تا لب گور] همراهى مى کنند: خانواده اش، دارایى اش و عملش. دو تاى آنها برمى گردند و یکى باقى مى ماند. خانواده و دارایى او برمى گردند و عملش با او مى ماند.»
همان حضرت (ص) فرموده اند: «مداومت بر عمل بر اساس آثار و سنت، هر چند اندک، نزد خدا پسندیده تر و خوش فرجامتر است از سخت کوشى در عبادت بر اساس بدعت و هوس.»
امام باقر (ع) نیز درباره مداومت بر عمل می فرمایند: «محبوبترین عمل در پیشگاه خداوند عزّ و جلّ عملى است که آدمى بر آن مداومت ورزد، هر چند اندک باشد.»
منابع:
غررالحکم
بحارالانوار
کافی
